Welcome
Who is Catullus?   Links
Catullus Forum   Search Translations
 

  Available Chinese translations:  
 
1 2 2b 3 4 5 6 7 8 9
10 11 12 13 14 14b 15 16 17 21
22 23 24 25 26 27 28 29 30 31
32 33 34 35 36 37 38 39 40 41
42 43 44 45 46 47 48 49 50 51
52 53 54 55 56 57 58 58b 59 60
61 62 63 64 65 66 67 68 69 70
71 72 73 74 75 76 77 78 78b 79
80 81 82 83 84 85 86 87 88 89
90 91 92 93 94 95 95b 96 97 98
99 100 101 102 103 104 105 106 107 108
109 110 111 112 113 114 115 116
 

 Available languages: 
 
Latin
Afrikaans   Albanian   Arabic
Brazilian Port.   Bulgarian   Castellano
Catalan   Chinese   Croatian
Czech   Danish   Dutch
English   Esperanto   Estonian
Finnish   French   Frisian
German   Greek   Gronings
Hebrew   Hindi   Hungarian
Interlingua   Irish   Italian
Japanese   Korean   Limburgs
Norwegian   Persian   Polish
Portuguese   Rioplatense   Romanian
Russian   Scanned   Serbian
Spanish   Swedish   Telugu
Turkish   Ukrainian   Vercellese
Welsh  
 

 Gaius Valerius Catullus     
About Me
Send a Reaction
Read Reactions
 

 
Carmen 68
In   by  Li Yongyi.
你被命运和严酷的遭遇逼迫,送给我
 这封用泪水写就的信,让我向一位
被大海的滔滔巨浪卷到岸边的沉船者
 伸出援手,将他从死亡的门槛拉回;
你说,他被遗弃在孤寂荒凉的床上,
 维纳斯不许他在温柔的梦乡安歇,
缪斯们也不肯再用古人甜美的诗行
 愉悦他,当他的心焦虑地守望终夜:
这让我感到快慰,因你称我为朋友,
 还向我寻求缪斯和维纳斯的礼物。
可是曼尼啊,为了让你知道我的烦忧,
 以免误认为我竟憎恶朋友的义务,
告诉你,我自己也被厄运的漩涡环绕,
 这样你就不会再向同病相怜之人
寻求馈赠。当我刚穿上白色的托加袍,
 当花样年华还享受着春天的欢欣,
我也曾风流快活,将一种甜蜜的苦涩
 与忧虑混合的爱神也并非不知道我:
可是所有这些热情都被丧兄之痛劫掠。
 啊,可怜的我,就这样失去了哥哥,
啊,哥哥,你的亡故摧毁了我的幸福,
 我的整个家都和你一起埋进了坟里,
我所有的快乐都已和你一起化作泥土,
 你在世时,它们却被你甜蜜的爱珍惜。
因为你的夭折,我从心里放逐了所有
 这些灵魂所迷恋、所追慕的东西。
所以,虽然你说卡图卢斯在维罗纳停留
 是羞耻的事,因为这里的上流人士
都只能在空荡的床上煨他们冰冷的肢体,
 我却觉得,这不是羞耻,而是痛苦。
因此,你会原谅我,如果我不能送给你
 痛苦从我这里夺走的东西,作为礼物。
现在,我身边没多少可供参阅的诗书,
 因为罗马才是我生活的地方,我的家,
我的居所,我度过大半时光的乐土;
 藏书里只有一小箱跟着我在此驻扎。
既然情况如此,我不希望我在你眼里
 变成一个吝啬、没有丝毫气度的人,

我不能沉默,诸位女神,我要颂赞
 阿里乌斯,他曾那样热忱地帮助我,
以免健忘的世纪和飞速逃遁的时间
 让他诚挚的情谊在沉沉黑暗中陷没:
我要向你们讲述,并借你们的力量,
 在古旧的书卷中向未来的人们讲述,
[以使他的美名如西比尔一般久长,]
 肉身虽死,他却会在记忆中永驻;
你们不要让蜘蛛在高处织它的细网,
 在阿里乌斯遗弃的名字上建立居所。
因为你们知道,狡诈的维纳斯神怎样
 将爱的忧虑植入我心,怎样炙烤我,
当我像西西里火山上的岩石,或者像
 埃塔山附近的马里亚温泉一样灼热,
当我悲伤的眼睛因为泪水不停流淌
 而渐侵蚀,凄哀的洪水在脸颊倾泻。
犹如在高耸入云的山巅,一泓甘泉
 晶莹透亮地自长满苔藓的悬崖跃出,
决然地沿着陡峭的峡谷蜿蜒向前,
 穿过络绎不绝的人们所跋涉的路途,
给汗流浃背的倦客送去甜蜜的慰藉,
 当焦渴的土地在酷热的天气里龟裂;
或者,犹如水手在黑色风暴中颠簸,
 时而哀求珀鲁克斯,时而向卡斯托
祷告,和缓的顺风竟真的开始吹拂:
 阿里乌斯对我的帮助就仿佛如此。
他在封闭的原野上开出了宽阔的路,
 他给了我和女主人一所会面的房子,
在它的护佑下我们可以共享情爱之乐。
 轻盈的步履送来了我美丽的女神,
她将那光洁的足搁在被时光磨钝的
 门槛上,鞋在她停留处发出乐音,
就像当年拉俄达弥娅怀着炽烈的爱情
 来到丈夫普罗特西拉俄斯的家里,
他们搭建新房却是徒劳,因为还不曾
 用牺牲的圣血取悦天上的众神衹。
(朗努索斯的处女啊,永远不要让我
 做出违逆神灵意志的冒失之举。)
等她明白祭坛是多么渴盼虔诚的血,
 拉俄达弥娅已永远失去了丈夫。
她的手被迫从新婚丈夫的颈上松开,
 一个又一个冬天还来不及在长夜里
满足她热切的欲望,热切的爱——
 好让以后寡居的生活不致太悲凄。
命运三女神知道此事不久就会发生,
 一旦他从戎,远赴伊利亚的土地,
因为自从海伦被劫,特洛伊城已经
 日夜召唤着希腊贵胄们舍身杀敌。
可怕的特洛伊!亚细亚和欧罗巴共同的
 坟墓,所有力量与勇气的残忍灰烬:
特洛伊,是你,让我可怜的哥哥遭遇了
 悲惨的死亡,啊,哥哥,我多不幸!
你,弟弟的幸福之光,就这样被夺去!
 我的整个家都和你一起埋进了坟里,
我所有的快乐都已和你一起化作泥土,
 你在世时,它们却被你甜蜜的爱珍惜。
现在,遥远的你,不在熟悉的墓群间,
 也不能安息在祖先亲族的尸骨之侧,
却被特洛伊,可憎的特洛伊,无端阻拦,
 凄凉地长眠于异国他乡的偏僻角落。
据说那时,希腊的年轻人从四面八方
 汇聚到特洛伊,抛下各自温馨的家园,
决心不让帕里斯安卧于宁静的婚房,
 清闲自在地品尝抢来的云雨之欢。
最美的拉俄达弥娅,由于这意外的灾祸,
 你失去了比生命和灵魂还亲密的良伴:
爱的激情如此猛烈,你被巨大的漩涡
 吞噬,沉入陡峭的深渊里,那深渊
就像希腊人所说的库莱内山旁的无底潭,
 它排空了沼泽的水,露出肥沃的土地,
传说为了造它,群山的心脏曾经被掘穿,
 那位英雄正是安皮特里翁名义上的儿子,
那时他精准的箭刚射死斯丁普卢斯的怪物,
 差遣他的是一位心地远非善良的主人。
如此功业是为了天堂之门有更多的神进入,
 也为了赫柏女神不会永守处女之身。
可是你深深的爱比那无底潭还深,虽然
 你并未驯服,它却教会了你承受轭。
即使独女唯一的血脉,等她父母风烛残年
 才降生的外孙也未曾被如此珍惜过
(外祖父的财富终于找到了一位继承人,
 他的名字也写进接受了公证的遗嘱,
原本幸灾乐祸的族人反成了嘲讽的靶心,
 围聚在华发顶上的秃鹫也被轰然驱逐);
即使鸽子也不能与你相比,虽然她痴恋
 羽毛胜雪的爱侣,虽然她的喙据说
永远不停地咬啄,不停地享受吻的盛宴,
 比世上最深陷情网的女人还要执著。
可是唯有你的爱超过了所有这些激情,
 一旦你与你的金发郎君缔结了姻缘。
不逊于你或稍逊于你的,是我的情人,
 我的光,当她亲密地偎依在我胸前。
丘比特常在她身边盘旋,忽而这里,
 忽而那里,橘红色的衣服熠熠闪烁。
虽然卡图卢斯不是她的心唯一所系,
 我却愿忍受我羞涩的情人偶尔出格,
以免我变得和愚蠢的俗人一样可恶:
 甚至朱诺,宇宙间最尊贵的女神,
也时常无奈地压住心头燃烧的愤怒,
 当她再次得知风流朱庇特的绯闻。
可是既然凡人不应当与神相提并论,
 就姑且卸下年迈父母的心头重负吧。
因为她本不是父亲的手领进我的门,
 进入一个萦绕着亚述香气的新家,
而是在晚上悄悄前来,赠给我许多
 从她丈夫怀中夺来的美妙礼物。
所以,我应当知足,如果她只为我
 把幽会的日期用白色的石子标出。
我只能将这份礼物,这首诗送给你,
 阿里乌斯,算是将你的恩惠偿还,
我不想让斑驳的红锈侵蚀你的名字,
 在遥远将来的这一天,或那一天。
神还会替我添上无数礼物,就像以往
 忒弥斯带给虔敬古人的丰厚馈赠。
祝福你们,你和你视若生命的姑娘,
 还有我幽会的房子和它的女主人;
祝福阿菲尔,他让你我将友谊品尝,
 我今日的一切福分都从那时开始;
尤其祝福比我自己还宝贵的生命之光,
 只要她还活着,我就永远觉得甜蜜。
In   by  Catullus.
Quod mihi fortuna casuque oppressus acerbo
conscriptum hoc lacrimis mittis epistolium,
naufragum ut eiectum spumantibus aequoris undis
subleuem et a mortis limine restituam,
quem neque sancta Venus molli requiescere somno
desertum in lecto caelibe perpetitur,
nec ueterum dulci scriptorum carmine Musae
oblectant, cum mens anxia peruigilat:
id gratum est mihi, me quoniam tibi dicis amicum,
muneraque et Musarum hinc petis et Veneris.
sed tibi ne mea sint ignota incommoda, Mani,
neu me odisse putes hospitis officium,
accipe, quis merser fortunae fluctibus ipse,
ne amplius a misero dona beata petas.
tempore quo primum uestis mihi tradita pura est,
iucundum cum aetas florida uer ageret,
multa satis lusi: non est dea nescia nostri,
quae dulcem curis miscet amaritiem.
sed totum hoc studium luctu fraterna mihi mors
abstulit. o misero frater adempte mihi,
tu mea tu moriens fregisti commoda, frater,
tecum una tota est nostra sepulta domus,
omnia tecum una perierunt gaudia nostra,
quae tuus in uita dulcis alebat amor.
cuius ego interitu tota de mente fugaui
haec studia atque omnes delicias animi.
quare, quod scribis Veronae turpe Catullo
esse, quod hic quisquis de meliore nota
frigida deserto tepefactet membra cubili,
id, Mani, non est turpe, magis miserum est.
ignosces igitur si, quae mihi luctus ademit,
haec tibi non tribuo munera, cum nequeo.
nam, quod scriptorum non magna est copia apud me,
hoc fit, quod Romae uiuimus: illa domus,
illa mihi sedes, illic mea carpitur aetas;
huc una ex multis capsula me sequitur.
quod cum ita sit, nolim statuas nos mente maligna
id facere aut animo non satis ingenuo,
quod tibi non utriusque petenti copia posta est:
ultro ego deferrem, copia siqua foret.

Non possum reticere, deae, qua me Allius in re
iuuerit aut quantis iuuerit officiis,
ne fugiens saeclis obliuiscentibus aetas
illius hoc caeca nocte tegat studium:
sed dicam uobis, uos porro dicite multis
milibus et facite haec carta loquatur anus.
. . . . . . . .
notescatque magis mortuus atque magis,
nec tenuem texens sublimis aranea telam
in deserto Alli nomine opus faciat.
nam, mihi quam dederit duplex Amathusia curam,
scitis, et in quo me torruerit genere,
cum tantum arderem quantum Trinacria rupes
lymphaque in Oetaeis Malia Thermopylis,
maesta neque assiduo tabescere lumina fletu
cessarent. tristique imbre madere genae.
qualis in aerii perlucens uertice montis
riuus muscoso prosilit e lapide,
qui cum de prona praeceps est ualle uolutus,
per medium densi transit iter populi,
dulce uiatori lasso in sudore leuamen,
cum grauis exustos aestus hiulcat agros:
hic, uelut in nigro iactatis turbine nautis
lenius aspirans aura secunda uenit
iam prece Pollucis, iam Castoris implorata,
tale fuit nobis Allius auxilium.
is clausum lato patefecit limite campum,
isque domum nobis isque dedit dominae,
ad quam communes exerceremus amores.
quo mea se molli candida diua pede
intulit et trito fulgentem in limine plantam
innixa arguta constituit solea,
coniugis ut quondam flagrans aduenit amore
Protesilaeam Laodamia domum
inceptam frustra, nondum cum sanguine sacro
hostia caelestis pacificasset eros.
nil mihi tam ualde placeat, Ramnusia uirgo,
quod temere inuitis suscipiatur eris.
quam ieiuna pium desiderat ara cruorem,
docta est amisso Laudamia uiro,
coniugis ante coacta noui dimittere collum,
quam ueniens una atque altera rursus hiems
noctibus in longis auidum saturasset amorem,
posset ut abrupto uiuere coniugio,
quod scibant Parcae non longo tempore abesse,
si miles muros isset ad Iliacos.
nam tum Helenae raptu primores Argiuorum
coeperat ad sese Troia ciere uiros,
Troia (nefas!) commune sepulcrum Asiae Europaeque,
Troia uirum et uirtutum omnium acerba cinis,
quaene etiam nostro letum miserabile fratri
attulit. ei misero frater adempte mihi
ei misero fratri iucundum lumen ademptum,
tecum una tota est nostra sepulta domus,
omnia tecum una perierunt gaudia nostra,
quae tuus in uita dulcis alebat amor.
quem nunc tam longe non inter nota sepulcra
nec prope cognatos compositum cineres,
sed Troia obscena, Troia infelice sepultum
detinet extremo terra aliena solo.
ad quam tum properans fertur undique pubes
Graecae penetralis deseruisse focos,
ne Paris abducta gauisus libera moecha
otia pacato degeret in thalamo.
quo tibi tum casu, pulcerrima Laudamia,
ereptum est uita dulcius atque anima
coniugium: tanto te absorbens uertice amoris
aestus in abruptum detulerat barathrum,
quale ferunt Grai Pheneum prope Cylleneum
siccare emulsa pingue palude solum,
quod quondam caesis montis fodisse medullis
audit falsiparens Amphitryoniades,
tempore quo certa Stymphalia monstra sagitta
perculit imperio deterioris eri,
pluribus ut caeli tereretur ianua diuis,
Hebe nec longa uirginitate foret.
sed tuus altus amor barathro fuit altior illo,
qui tamen indomitam ferre iugum docuit.
nam nec tam carum confecto aetate parenti
una caput seri nata nepotis alit,
qui cum diuitiis uix tandem iuuentus auitis
nomen testatas intulit in tabulas,
impia derisi gentilis gaudia tollens,
suscitat a cano uolturium capiti:
nec tantum niueo gauisa est ulla columbo
compar, quae multo dicitur improbius
oscula mordenti semper decerpere rostro,
quam quae praecipue multiuola est mulier.
sed tu horum magnos uicisti sola furores,
ut semel es flauo conciliata uiro.
aut nihil aut paulum cui tum concedere digna
lux mea se nostrum contulit in gremium,
quam circumcursans hinc illinc saepe Cupido
fulgebat crocina candidus in tunica.
quae tamen etsi uno non est contenta Catullo,
rara uerecundae furta feremus erae
ne nimium simus stultorum more molesti.
saepe etiam Iuno, maxima caelicolum,
coniugis in culpa flagrantem concoquit iram,
noscens omniuoli plurima furta Iouis.
atqui nec diuis homines componier aequum est,
. . . . . . . . . .
. . . . . . . . . .
ingratum tremuli tolle parentis onus.
nec tamen illa mihi dextra deducta paterna
fragrantem Assyrio uenit odore domum,
sed furtiua dedit mira munuscula nocte,
ipsius ex ipso dempta uiri gremio.
quare illud satis est, si nobis is datur unis
quem lapide illa dies candidiore notat.

hoc tibi, quod potui, confectum carmine munus
pro multis, Alli, redditur officiis,
ne uestrum scabra tangat rubigine nomen
haec atque illa dies atque alia atque alia.
huc addent diui quam plurima, quae Themis olim
antiquis solita est munera ferre piis.
sitis felices et tu simul et tua uita,
et domus in qua lusimus et domina,
et qui principio nobis terram dedit aufert,
a quo sunt primo omnia nata bona,
et longe ante omnes mihi quae me carior ipso est,
lux mea, qua uiua uiuere dulce mihi est.
Do you see a typo? Do you have a translation? Send me your comments!
 


  © copyright 1995-2013 by Rudy Negenborn