Anche se témp l'è nén da fè puezìi,
Ortalo car,che trop son sagrinà 
e mlu sént nén da interesèmi a lur,
tüt agità mè i son par al dulùr.
Da poc al mè fratèl l'è là an rìva ad Léte,
cul fiüm che ànche i ridcòrd a pòrta vìa.
La tèra 'd Tròia,vzìn'a là 'l Retéu
mlu làsa pü nén vëdi e mlu cunsüma.
Sì o mè fratèl pü car ad la mè vìta
at vidrù pü,ma sémp at vurù bén,
sémp i starù cuatà a piànzi ti
mè stà 'l ruzgnö a la scùri an mès al ràmi
a piànzi la tragédia dla famìja.
Epüra mi,ànche ant sa malùra,
ad Callimaco,tradüti al puezìi at mand
parchè ti t' àbii nén da crëdi che 
da la mént iéru vulàmi vìa,
mè i càsca a tèra al pum dal so murùs
a la fiëta che pü nén 's vizàva 
d'avéi scundìlu sùta la scusàl.
Rivànd so màri lé a s' àusa 'n pé e,
méntre 'l pum finìs pü nén da cùri,
par la vargògna i vén la fàcia rùsa.

Etsi me assiduo confectum cura dolore
sevocat a doctis, Ortale, virginibus,
nec potis est dulcis Musarum expromere fetus
mens animi, tantis fluctuat ipsa malis--
namque mei nuper Lethaeo in gurgite fratris
pallidulum manans alluit unda pedem,
Troia Rhoeteo quem subter litore tellus
ereptum nostris obterit ex oculis.
. . . . . . . .
numquam ego te, vita frater amabilior,
aspiciam posthac? at certe semper amabo,
semper maesta tua carmina morte canam,
qualia sub densis ramorum concinit umbris
Daulias, absumpti fata gemens Ityli--
sed tamen in tantis maeroribus, Ortale, mitto
haec expressa tibi carmina Battiadae,
ne tua dicta vagis nequiquam credita ventis
effluxisse meo forte putes animo,
ut missum sponsi furtivo munere malum
procurrit casto virginis e gremio,
quod miserae oblitae molli sub veste locatum,
dum adventu matris prosilit, excutitur,
atque illud prono praeceps agitur decursu,
huic manat tristi conscius ore rubor.