O iér Licìniu,che bèla giurnà.Vist che iàvu pròpi gnénte da fè,anvéce da stè lì a bamblanè,a iùma divartìsi a fè puezìi,dizénd prìma 'n che vèrs iàvu da fèi,tant iün mè l'àut pö i ampruvizàvu,cuzì schersànd,beivénd:bòta e rispòsta.Iù agnìmni vìa,Licìniu ancù agità.T'è stàta pròpi bràu e spiritùs.Pensànd a la to gràsia e fantazìa iàva pü nanca vòia da mangè.La nöt iéra nén bon da sarè öc',tüt agità 'm vultàva par al lèt,deziderànd la lùce dal matìn cun na gran vòia da parlèti 'nsèma.E vist che tant pudìva pü nén dòrmi e 'm santìva strac mort e i os tüt rut,cugià 'nsìma 'l let,la mént bén zvìgia,iù fat par ti,mè car,sa puezìa parchè 't capiisi dal mè cör la pén'a.Dès sta atént e fàmi nén tant l'èrlu e vàrdti ad dispresè lonca mi 't ciam quazi pregndti,tam mè 't füisi 'n sant.O bèl ügìn cun al cör an man.Atént che t'àbii nén d'uféndi Némezi.L'è 'n tìpu lé che bzògna nén tuchè.Ti pròva mac, e tlu farà paghè.

Hesterno, Licini, die otiosi
multum lusimus in meis tabellis,
ut convenerat esse delicatos:
scribens versiculos uterque nostrum
ludebat numero modo hoc modo illoc,
reddens mutua per iocum atque vinum.
Atque illinc abii tuo lepore
incensus, Licini, facetiisque,
ut nec me miserum cibus iuvaret
nec somnus tegeret quiete ocellos,
sed toto indomitus furore lecto
versarer, cupiens videre lucem,
ut tecum loquerer simulque ut essem.
At defessa labore membra postquam
semimortua lectulo iacebant,
hoc, iucunde, tibi poema feci,
ex quo perspiceres meum dolorem.
Nunc audax cave sis, precesque nostras,
oramus, cave despuas, ocelle,
ne poenas Nemesis reposcat a te.
Est vemens dea: laedere hanc caveto.