Al puéta,brav,delicà,mè amìs Cecìliu, i völ,o biët,che ti tai dìzi: 'Vén a Veròn'a e  làsa i mür ad Còmo: làsa 'l to Lario e vén an po 'l Benàco, mi iù quaicòs da dìti d'impurtànt che n'interèsa,i péns a tüti dùi. Perciò,se t'è testa at piirè la strà pü che 's pöl an prèsa anche se am rizülta che mìla vòlti 't büta i bras al col na béla fìa ca völ nén tlu làsi, che se ién véri i nutìsii che 'm pòrtu par ti l'è piàsi iün'a 'd cùli cöti da quand cumincià a légi Nòsa Sgnùra dal Dìndimo,che l'è 'ncu nén finìa l'amùr par ti l'è entrài 'ndrenta 'l sang e al vén'i e urmài fin'a a la miùla. E mi 't cumprénd,o dòna,tat nu 'nténdi, ànche 'ncu nén finìa,sa Grande Madre a l'è 'n caplavùr scrit dal nos Cecìliu.

Poetae tenero, meo sodali,
velim Caecilio, papyre, dicas
Veronam veniat, Novi relinquens
Comi moenia Lariumque litus:
nam quasdam volo cogitationes
amici accipiat sui meique.
Quare, si sapiet, viam vorabit,
quamvis candida milies puella
euntum revocet, manusque collo
ambas iniciens roget morari.
Quae nunc, si mihi vera nuntiantur,
illum deperit impotente amore:
nam quo tempore legit incohatum
Dindymi dominam, ex eo misellae
ignes interiorem edunt medullam.
Ignosco tibi, Sapphica puella
musa doctior: est enim venuste
Magna Caecilio incohata mater.