Cun diu völ,tra pòchi dì,Fabullo,
se 't völi gnì ca mìa a fè na sén'a,
bzògna ca 't pòrti ti tüta la ròba
bòn'a,abundànta e che i mànca nén
na bèla fìa frësca e che ia stàga
e 'l vin e la sal e vòia 'd rìdi tànta.
Se ti 't purtrè,mi i 't dig,tüti si ròbi
sarà na bon'a sén'a;al to Catullo,
t'avrè capìlu,a ià i finànsi a tèra,
andén la bùrsa vöida ià dal tlèri,
pö 't sarè cuntént par l'atmusféra,
gént che 't völ bén e i piàs al ròbi fin'i,
a iù 'n prufüm pö,che l'è 'n diu d'amùr,
l'è cul,figürti,preferì da Lesbia,
ién fàlu cun i fiùr dal paradìs
e dès che ti tlu nàzi ti at dirè:
ah mi ia starìa viv mèc par nazè

Cenabis bene, mi Fabulle, apud me
paucis, si tibi di favent, diebus,
si tecum attuleris bonam atque magnam
cenam, non sine candida puella
et vino et sale et omnibus cachinnis.
Haec si, inquam, attuleris, venuste noster,
cenabis bene; nam tui Catulli
plenus sacculus est aranearum.
Sed contra accipies meros amores,
seu quid suavius elegantiusve est:
nam unguentum dabo, quod meae puellae
donarunt Veneres Cupidinesque;
quod tu cum olfacies, deos rogabis
totum ut te faciant, Fabulle, nasum.