Wat hadden we gisteren
een zalige stoeipartij
met woorden, Licinius!

In een dronkenmansbui
speelden we elkaar versjes
in diverse maten toe.

Toen ik wegging, gloeiden
je geestige vondsten nog zo na
dat mijn eten niet smaakte

en ik geen oog dichtdeed,
maar opgewonden bleef woelen
en naar daglicht snakte

om weer met je te praten
en bij je te zijn. Terwijl ik
doodop op mijn divan lag,

vriend, maakte ik dit gedicht
om jou mijn hart te luchten.
Doe niet uit de hoogte, schat,

spuw niet op mijn verzoek
of Nemesis neemt nog weerwraak.
Een strenge godin, erger haar niet!

Hesterno, Licini, die otiosi
multum lusimus in meis tabellis,
ut convenerat esse delicatos:
scribens versiculos uterque nostrum
ludebat numero modo hoc modo illoc,
reddens mutua per iocum atque vinum.
Atque illinc abii tuo lepore
incensus, Licini, facetiisque,
ut nec me miserum cibus iuvaret
nec somnus tegeret quiete ocellos,
sed toto indomitus furore lecto
versarer, cupiens videre lucem,
ut tecum loquerer simulque ut essem.
At defessa labore membra postquam
semimortua lectulo iacebant,
hoc, iucunde, tibi poema feci,
ex quo perspiceres meum dolorem.
Nunc audax cave sis, precesque nostras,
oramus, cave despuas, ocelle,
ne poenas Nemesis reposcat a te.
Est vemens dea: laedere hanc caveto.