Ik lachte om ik weet niet wie uit de kring van toeschouwers, die, toen mijn Calvus buitengewoon de vergrijpen van Vatinius had uitgelegd, bewonderend sprak terwijl hij zijn handen ten hemel hief: "Machtige goden, wat een welsprekend kereltje!"

Risi nescio quem modo e corona,
qui, cum mirifice Vatiniana
meus crimina Calvus explicasset,
admirans ait haec manusque tollens:
"di magni, salaputium disertum!"