Hij schijnt mij de gelijke van een god te zijn,
hij schijnt mij de goden zelfs te overtreffen, als 't geoor-
loofd is, die tegenover jou zittend jou telkens weer
ziet en hoort
lieflijk lachend, iets wat mij ongelukkige
berooft van al mijn zinnen: want zodra ik jou,
Lesbia, zie, is niets over van m'n
stem in m'n keel,

integendeel m'n tong is verlamd, een tintelend
vuurtje stroomt door m'n ledematen, door hun eigen geluid
suizen mijn oren, bedekt worden mijn beide
ogen door een duisternis.

't Nietsdoen, Catullus, valt je niet:
door 't nietsdoen ben je overmoedig en uitgelaten:
nietsdoen heeft ooit zowel koningen als welvarende
steden te gronde gericht.

Ille mi par esse deo videtur,
ille, si fas est, superare divos,
qui sedens adversus identidem te
spectat et audit
dulce ridentem, misero quod omnis
eripit sensus mihi: nam simul te,
Lesbia, aspexi, nihil est super mi
vocis in ore,
lingua sed torpet, tenuis sub artus
flamma demanat, sonitu suopte
tintinant aures, gemina teguntur
lumina nocte.
Otium, Catulle, tibi molestum est:
otio exsultas nimiumque gestis:
otium et reges prius et beatas
perdidit urbes.