Zjesz dobrze u mnie, mój Fabullusie
za kilka dni, jeśli ci bogowie pomogą-
jeśli ze sobą przyniesiesz wiele dobrego
jedzenia, nie bez życzliwej dziewczyny
i wina i dowcipów i całego śmiechu głośnego;
jeśli te, jak mówię, przyniesiesz, nasz czarujący,
zjesz dobrze; bowiem twój Catullus
w sakiewce pajęczyn ma wiele.
Lecz za to dostaniesz czyste miłości
czy jest coś milszego czy elegantszego:
bowiem dam ci perfum, który mojej dziewczynie
podarowały romanse i Kupidyni;
którego gdy powąchasz, bogów poprosisz,
aby cię, Fabullusie, całego w nos zamienili.

Miser Catulle, desinas ineptire,
et quod vides perisse perditum ducas.
Fulsere quondam candidi tibi soles,
cum ventitabas quo puella ducebat
amata nobis quantum amabitur nulla.
Ibi illa multa cum iocosa fiebant,
quae tu volebas nec puella nolebat,
fulsere vere candidi tibi soles.
Nunc iam illa non vult: tu quoque impotens noli,
nec quae fugit sectare, nec miser vive,
sed obstinata mente perfer, obdura.
Vale puella, iam Catullus obdurat,
nec te requiret nec rogabit invitam.
At tu dolebis, cum rogaberis nulla.
Scelesta, uae te, quae tibi manet uita?
Quis nunc te adibit? cui videberis bella?
Quem nunc amabis? Cuius esse diceris?
Quem basiabis? Cui labella mordebis?
At tu, Catulle, destinatus obdura.