Boskim wydawało mi się oblicze
Owego męża, który może piękniej
Od niebian wygląda, gdy siedząc z Tobą
Patrzy i słyszy

Śmiech Twój słodki, a ja dręczon myślami
Swe zatracam zmysły. Spotkawszy Ciebie
Najmilsza Lezbio, żadnej we mnie siły
Prócz głosu w krtani.

Ciało me zaś rozpala płomień cichy
Nie mogąc przemówić, słyszę w uszach dźwięk
Dziwaczny. Widać jak kochanków parę
Cień nocy oblekł.

Boleśnie parzy Katullu samotność
Twoja, szalejesz poznawszy ich szczęście.
Bezczynność zgubiła pierwej i królów
Miasta szczęśliwe.

Ille mi par esse deo videtur,
ille, si fas est, superare divos,
qui sedens adversus identidem te
spectat et audit
dulce ridentem, misero quod omnis
eripit sensus mihi: nam simul te,
Lesbia, aspexi, nihil est super mi
vocis in ore,
lingua sed torpet, tenuis sub artus
flamma demanat, sonitu suopte
tintinant aures, gemina teguntur
lumina nocte.
Otium, Catulle, tibi molestum est:
otio exsultas nimiumque gestis:
otium et reges prius et beatas
perdidit urbes.