Już wiosna przynosi tak miłe ciepło
Już rozjątrzone umilkły żywioły
Nocne z dziennymi chwile równo trwają
I zefir podmuchem swym miło muska.
A Ty Katullu, pozostawiasz Frygię
I słońcem spaloną ziemię Nicei
Przez owe strony tak wielce dostatnie
Podążysz do sławnych miast azjatyckich.
Pośpiech bałamuci i czekać trudno;
Marzę ciągle o wędrówkach bezkresnych
Stopy pragną mnie czym prędzej prowadzić
- Oto jak silne to jest pożądanie.
Żegnaj, o czarowne kompanów grono
Dom nasz tak bardzo odległy i przeto
Trzeba nam wracać, moi towarzysze
Lecz każdy niech inną wybierze drogę.

Iam ver egelidos refert tepores,
iam caeli furor aequinoctialis
iucundis Zephyri silescit aureis.
Linquantur Phrygii, Catulle, campi
nicaeaeque ager uber aestuosae:
ad claras asiae volemus urbes.
Iam mens praetrepidans avet vagari,
iam laeti studio pedes vigescunt.
O dulces comitum valete coetus,
longe quos simul a domo profectos
diversae varie viae reportant.