Dumą Egnacjusza, śnieżnobiałe zęby
Gdziekolwiek by nie był szczerzy się bez przerwy
Jeśli jest ławnikiem, słyszy skarg nie mało
Nie bacząc na lamenty te, uśmiecha się śmiało.
Gdy wśród żałobników jedynego syna
Płacze litość budząc matka żałośliwa
On zda się mówić, że się nic tu nie stało
Nie bacząc na matkę uśmiecha się śmiało.
Oto przymiot dziwny tego śmiertelnika
Mały z niego podziw, jak sądzi, wynika.
Przeto muszę łajać tego Egnacjusza
Nawet jeśli to jest wielkomiejska dusza.
Gdyby nawet sądzić, że ród ma sabiński,
Tiburski, czy umbryjski przez skąpstwo świński
Albo, że z Etrusków prostackich pochodzi
Od smutnych Lawińczyków zęby wywodzi
Bądź, że za Padem gdzieś jest jego ojczyzna
Co o sobie może autor wiersza przyznać
Albo li kimkolwiek, co tak myje zęby
Nie chcę jednak widzieć uśmiechu bez przerwy
Bowiem nie ma nigdzie takiej głupiej rzeczy
Jaką jest śmiech głupi, nikt mi nie zaprzeczy.

Egnatius, quod candidos habet dentes,
renidet usque quaque. Si ad rei ventum est
subsellium, cum orator excitat fletum,
renidet ille; si ad pii rogum fili
lugetur, orba cum flet unicum mater,
renidet ille. Quidquid est, ubicumque est,
quodcumque agit, renidet: hunc habet morbum,
neque elegantem, ut arbitror, neque urbanum.
Quare monendum est te mihi, bone Egnati.
Si urbanus esses aut Sabinus aut Tiburs
aut pinguis Vmber aut obesus Etruscus
aut Lanuvinus ater atque dentatus
aut Transpadanus, ut meos quoque attingam,
aut quilubet, qui puriter lavit dentes,
tamen renidere usque quaque te nollem:
nam risu inepto res ineptior nulla est.
Nunc Celtiber es: Celtiberia in terra,
quod quisque minxit, hoc sibi solet mane
dentem atque russam defricare gingivam,
ut quo iste vester expolitior dens est,
hoc te amplius bibisse praedicet loti.