O Sirmio, słynna wśród wszelkich wysp i cyplów!
Tonią swą Perełko, napełniasz królestwa
Obojga Neptunów; rzeki i jeziora
Krystaliczne, a także morza bezkresne.
W zachwycie wielkim pełny jestem radości
Podążam Cię zobaczyć wiary nie dając,
Że Tunię i bityńskie łąki rzuciłem
Bez żalu aby Ciebie bezpieczną ujrzeć.
O jakże cudownie jest zaniechać trudów,
Na chwilę chociażby poniechać uwagi
Gdy znudzon już trudem czczego wędrowania
Do Larów zmierzasz spocząć na miękkim łożu.
Witaj, o Sirmio, raduj się, Pan Twój był powrócił!
I Wy czyńcie wesele fale lidyjskiej toni!
Śmiechu! Ile go jest w progach Waszych domostw!

Paene insularum, Sirmio, Insularumque
ocelle, quascumque in liquentibus stagnis
marique vasto fert uterque neptunus,
quam te libenter quamque laetus inviso,
vix mi ipse credens Thyniam atque Bithynos
liquisse campos et videre te in tuto.
O quid solutis est beatius curis,
cum mens onus reponit, ac peregrino
labore fessi venimus larem ad nostrum,
desideratoque acquiescimus lecto?
Hoc est quod unum est pro laboribus tantis.
Salve, o venusta Sirmio, atque ero gaude
gaudente; vosque, o Lydiae lacus undae,
ridete quidquid est dome cachinnorum.