Płaczcie, o Wenery i Kupidyny
I ilu ludzi znajdzie się tak tkliwych!
Odszedł wróbelek mojej ukochanej
Wróbelek – kochanie mojej dziewczyny
Która miłością darzyła go większą
Niźli własne oczy, a on znał dziewczę
Jak swą matkę; jej łona nie opuszczał
Ni na chwilę, lecz z radością wciąż skacząc
To tu, to tam, ćwierkał melodie Pani.
Teraz wróbelek zmierza drogą mroczną
Tam, skąd każdemu zabronione wrócić.
Niech także i Wam, co złego się stanie
Okrutne ciemności świata umarłych!
Orku, toż przecież Ty zabijasz piękno:
O nieszczęśliwy wypadku! O biedny
Wróbelku! Za Tobą moja dziewczyna
Strumień łez leje, przez Ciebie mój mały
Oczka jej czerwienią się z tego płaczu.

Lugete, o Veneres Cupidinesque,
et quantum est hominum venustiorum:
passer mortuus est meae puellae,
passer, deliciae meae puellae,
quem plus illa oculis suis amabat.
nam mellitus erat suamque norat
ipsam tam bene quam puella matrem,
nec sese a gremio illius movebat,
sed circumsiliens modo huc modo illuc
ad solam dominam usque pipiabat.
qui nunc it per iter tenebricosum
illuc, unde negant redire quemquam.
at vobis male sit, malae tenebrae
Orci, quae omnia bella devoratis:
tam bellum mihi passerem abstulistis
o factum male! o miselle passer!
tua nunc opera meae puellae
flendo turgiduli rubent ocelli.