Tu, cel mai scump dintre amici, Veraniu,
De-ar fi trei sute chiar mii cu totii,
Sa fi venit la vatra ta acasa,
La fratii dragi, la mama ta batrana?
Da! ai venit. Ce veste buna-i asta!
Eu te-oi vedea, te-oi auzi vorbindu-mi
De lucruri, de popoare si de locuri
Din Spania, si-nlantuindu-ti gatul,
Te-oi saruta pe ochi, pe fata dulce.
Din fericitii de pe lumea asta,
Ca mine cine-i fericit si vesel?

Verani, omnibus e meis amicis
antistans mihi millibus trecentis,
venistine domum ad tuos penates
fratresque unanimos anumque matrem?
Venisti. O mihi nuntii beati!
Visam te incolumem audiamque Hiberum
narrantem loca, facta, nationes,
ut mos est tuus applicansque collum
iucundum os oculosque suaviabor?
O quantum est hominum beatiorum,
quid me laetius est beatiusve?