Në bythë do t’jua fus dhe në gojë,
Aurel bythëqiri motërqiri Furius,
që kujtokeni për do vargje të mia
të çupëlinta se qenkam i çdëlirë.
Poeti i mirë duhet të jetë i ndershëm
po s’ka përse t’i ketë të tillë dhe vargjet,
i paçin bile kripë edhe nur,
paçka se të çupëlinta e të çdëlira
që dinë të prushisin me të krruara,
s’them buzëqumështorët, po faqedrizat
tanimë pa takàt këllqet të tundin.
Juve, tek shkruaj për kapica puthjesh,
përse si palo-mashkull po ju ngjakam?
Në bythë do t’jua fus dhe në gojë.

Pedicabo ego vos et irrumabo,
Aureli pathice et cinaede Furi,
qui me ex versiculis meis putastis,
quod sunt molliculi, parum pudicum.
Nam castum esse decet pium poetam
ipsum, versiculos nihil necesse est;
qui tum denique habent salem ac leporem,
si sunt molliculi ac parum pudici,
et quod pruriat incitare possunt,
non dico pueris, sed his pilosis
qui duros nequeunt movere lumbos.
Vos, quod milia multa basiorum
legistis, male me marem putatis?
Pedicabo ego vos et irrumabo.