Pash nderin, o e ëmbla Ipsitillë,
o gazi im, loçka ime,
lejomë te ti të vij në vapëherë.
Dhe, në ta pastë ënda, bëj zahmet,
kurrkushi derës llozin mos t’ia vërë,
se mos të teket e del e shetit,
rri brënda pra dhe të më jesh hazër
për plot nëntë pallime palë-palë.
Në qenkëshe qejfleshë, lajmëromë;
i nginjur, shtrirë më kokërr të shpinës
xhamadan e gunë po zhbiroj.

Amabo, mea dulcis Ipsitilla,
meae deliciae, mei lepores,
iube ad te veniam meridiatum.
Et si iusseris, illud adiuvato,
ne quis liminis obseret tabellam,
neu tibi lubeat foras abire,
sed domi maneas paresque nobis
novem continuas fututiones.
Verum si quid ages, statim iubeto:
nam pransus iaceo et satur supinus
pertundo tunicamque palliumque.