Vĕrāni ōmnĭbŭs ē mĕīs ămīcīs
āntīstāns mĭhĭ mīlĭbūs trĕcēntīs.
uēnīstīnĕ dŏmum ād tŭōs pĕnātēs.
frātrēsque ūnănĭmōs. ănūmquĕ mātrĕm.
uēnīsti. ō mĭhĭ nūntĭī bĕātī.
uīsām te īncŏlŭmem aūdĭāmque Hĭbērŭm
nārrāntēm lŏcă fāctă nātĭōnēs
ūt mōs ēst tŭŭs. āpplĭcānsquĕ cōllŭm
iūcūndum ōs ŏcŭlōsquĕ suāuĭābōr.
ō quāntūm est hŏmĭnūm bĕātĭōrŭm.
quīd mē laētĭŭs ēst bĕātĭūsuĕ.

Verani, omnibus e meis amicis
antistans mihi millibus trecentis,
venistine domum ad tuos penates
fratresque unanimos anumque matrem?
Venisti. O mihi nuntii beati!
Visam te incolumem audiamque Hiberum
narrantem loca, facta, nationes,
ut mos est tuus applicansque collum
iucundum os oculosque suaviabor?
O quantum est hominum beatiorum,
quid me laetius est beatiusve?