Flāuī dēlĭcĭās tŭās Cătūllō
nī sīnt īllĕpĭdae ātque ĭnēlĕgāntēs
uēllēs dīcĕrĕ. nēc tăcērĕ pōssēs.
uērūm nēscĭŏ quīd fĕbrīcŭlōsī
scōrtī dīlĭgĭs. hōc pŭdēt fătērī.
nām tē nōn uĭdŭās iăcērĕ nōctēs
nēquīquām. tăcĭtūm cŭbīlĕ clāmăt
sērtīs āc Sÿrĭō frăgrāns ŏlīuō.
pūluīnūsquĕ. pĕraēque. ĕt hīc ĕt īllĕ
āttrītūs. trĕmŭlīquĕ quāssă lēctī.
ārgūtātĭo. ĭnāmbŭlātĭōquĕ.
nām ĭbĭ stāt. pŭdēt nĭhīl tăcērĕ.
cūr nōn tām lătĕra ēcfŭtūtă pāndās
nī tū quīd făcĭās ĭnēptĭārŭm.
quārē quīdquĭd hăbēs bŏnī mălīquĕ
dīc nōbīs. uŏlŏ te āc tŭōs ămōrēs
ād caēlūm lĕpĭdō uŏcārĕ uērsū.

Flavi, delicias tuas Catullo,
ni sint illepidae atque inelegantes,
velles dicere nec tacere posses.
Verum nescio quid febriculosi
scorti diligis: hoc pudet fateri.
Nam te non viduas iacere noctes
nequiquam tacitum cubile clamat
sertis ac Syrio fragrans olivo,
pulvinusque peraeque et hic et ille
attritus, tremulique quassa lecti
argutatio inambulatioque.
Nam ibi stat. Pudet nihil tacere.
Cur? Non tam latera ecfututa pandas,
ni tu quid facias ineptiarum.
Quare, quidquid habes boni malique,
dic nobis. Volo te ac tuos amores
ad caelum lepido vocare versu.