īllĕ mī pār ēssĕ dĕō uĭdētŭr.
īllĕ sī fās ēst sŭpĕrārĕ dīuōs.
quī sĕdēns āduērsŭs ĭdēntĭdēm tē
spēctăt ĕt aūdĭt.
dūlcĕ rīdēntēm mĭsĕrō quŏd ōmnēs
ērĭpīt sēnsūs mĭhĭ. nām sĭmūl tē
Lēsbĭa āspēxī nĭhĭl ēst sŭpēr mī
uōcĭs ĭn ōrĕ.
līnguă sēd tōrpēt. tĕnŭīs sŭb ārtūs
flāmmă dēmānāt. sŏnĭtū sŭōptĕ
tīntĭnānt aūrēs. gĕmĭna tĕgūntŭr
lūmĭnă nōctĕ.
ōtĭūm Cătūllĕ tĭbī mŏlēstŭm est.
ōtĭo ēxsūltās. nĭmĭūmquĕ gēstĭs.
ōtĭum ēt rēgēs prĭŭs ēt bĕātās
pērdĭdĭt ūrbēs.

Ille mi par esse deo videtur,
ille, si fas est, superare divos,
qui sedens adversus identidem te
spectat et audit
dulce ridentem, misero quod omnis
eripit sensus mihi: nam simul te,
Lesbia, aspexi, nihil est super mi
vocis in ore,
lingua sed torpet, tenuis sub artus
flamma demanat, sonitu suopte
tintinant aures, gemina teguntur
lumina nocte.
Otium, Catulle, tibi molestum est:
otio exsultas nimiumque gestis:
otium et reges prius et beatas
perdidit urbes.