Sūffēnŭs īstĕ Vārĕ quēm prŏbē nōstī
hŏmo ēst uĕnūstŭs ēt dĭcāx ĕt ūrbānŭs.
īdēmquĕ lōngē plūrĭmōs făcīt uērsūs.
pŭto ēsse ĕgo īllī mīlĭa aūt dĕcem aūt plūră
pērscrīptă. nēc sĭc ūt fĭt īn pălīmpsēstō
rĕlātă. cārtaē rēgĭaē. nŏuī lībrī.
nŏui ūmbĭlīcī. lōră rūbră mēmbrānaē.
dērēctă plūmbo. ēt pūmĭce ōmnĭa aēquātă.
haēc cūm lĕgās tŭ bēllŭs īlle ĕt ūrbānŭs
Sūffēnŭs ūnŭs cāprĭmūlgŭs aūt fōssŏr
rūrsūs uĭdētūr tāntum ăbhōrrĕt āc mūtăt.
hōc quīd pŭtēmŭs ēssĕ. quī mŏdō scūrră
aūt sīquĭd hāc rē trītĭūs uĭdēbātŭr
īdem īnfăcētō est īnfăcētĭōr rūrĕ
sĭmūl pŏēmăta āttĭgīt. nĕque īdem ūmquăm
aēque ēst bĕātŭs āc pŏēmă. cūm scrībĭt
tām gaūdĕt īn sē. tāmquĕ se īpsĕ mīrātŭr.
nīmīrum ĭdem ōmnēs fāllĭmūr. nĕque ēst quīsquăm
quēm nōn ĭn ălĭquā rē uĭdērĕ Sūffēnŭm
pōssīs. sŭūs cuīque āttrĭbūtŭs ēst ērrŏr.
sēd nōn uĭdēmŭs māntĭcaē quŏd īn tērgō est.

Suffenus iste, Vare, quem probe nosti,
homo est venustus et dicax et urbanus,
idemque longe plurimos facit versus.
Puto esse ego illi milia aut decem aut plura
perscripta, nec sic ut fit in palimpsesto
relata: cartae regiae, novi libri,
novi umbilici, lora rubra, membranae,
derecta plumbo et pumice omnia aequata.
Haec cum legas tu, bellus ille et urbanus
suffenus unus caprimulgus aut fossor
rursus videtur: tantum abhorret ac mutat.
Hoc quid putemus esse? Qui modo scurra
aut si quid hac re scitius videbatur,
idem infaceto est infacetior rure,
simul poemata attigit, neque idem umquam
aeque est beatus ac poema cum scribit:
tam gaudet in se tamque se ipse miratur.
Nimirum idem omnes fallimur, neque est quisquam
quem non in aliqua re videre Suffenum
possis. Suus cuique attributus est error;
sed non videmus manticae quod tergo est.