nī tē plūs ŏcŭlīs mĕīs ămārĕm
iūcūndīssĭmĕ Cāluĕ mūnĕre īstō
ōdīssēm te ŏdĭō Vătīnĭānō.
nām quīd fēci ĕgŏ. quīduĕ sūm lŏcūtŭs.
cūr mē tōt mălĕ pērdĕrēs pŏētīs.
īstī dī mălă mūltă dēnt clĭēntī
quī tāntūm tĭbĭ mīsĭt īmpĭōrŭm.
quōd si ūt sūspĭcŏr hōc nŏuum āc rĕpērtŭm
mūnūs dāt tĭbĭ Sūllă līttĕrātŏr
nōn ēst mī mălĕ sēd bĕne āc bĕātē
quōd nōn dīspĕrĕūnt tŭī lăbōrēs.
dī māgni. hōrrĭbĭlem ēt săcrūm lĭbēllŭm
quēm tū scīlĭcĕt ād tŭūm Cătūllŭm
mīstī cōntĭnŭo ūt dĭē pĕrīrĕt
sătūrnālĭbŭs ōptĭmō dĭērŭm.
nōn. nōn hōc tĭbĭ fālsĕ sīc ăbībĭt.
nām sī lūxĕrĭt ād lĭbrārĭōrŭm
cūrrām scrīnĭă. Caēsĭōs Ăquīnōs
Sūffēnum ōmnĭă cōllĭgām uĕnēnă.
āc te hīs sūpplĭcĭīs rĕmūnĕrābŏr.
uōs hīnc īntĕrĕā uălēte ăbītĕ.
īllūc ūndĕ mălūm pĕdem āttŭlīstīs
saēcli īncōmmŏdă pēssĭmī pŏētaē.

Ni te plus oculis meis amarem,
iucundissime Calve, munere isto
odissem te odio Vatiniano:
nam quid feci ego quidve sum locutus,
cur me tot male perderes poetis?
Isti di mala multa dent clienti,
qui tantum tibi misit impiorum.
Quod si, ut suspicor, hoc novum ac repertum
munus dat tibi Sulla litterator,
non est mi male, sed bene ac beate,
quod non dispereunt tui labores.
Di magni, horribilem et sacrum libellum!
Quem tu scilicet ad tuum Catullum
misti, continuo ut die periret,
Saturnalibus, optimo dierum!
Non non hoc tibi, false, sic abibit.
Nam si luxerit ad librariorum
curram scrinia, Caesios, Aquinos,
Suffenum, omnia colligam venena.
Ac te his suppliciis remunerabor.
Vos hinc interea valete abite
illuc, unde malum pedem attulistis,
saecli incommoda, pessimi poetae.