mūltās pēr gēntēs ēt mūltă pĕr aēquŏră uēctŭs
āduĕnĭo hās mĭsĕrās frātĕr ăd īnfĕrĭās.
ūt tē pōstrēmō dōnārēm mūnĕrĕ mōrtĭs.
ēt mūtām nēquīquam āllŏquĕrēr cĭnĕrĕm.
quāndŏquĭdēm fōrtūnă mĭhī tēte ābstŭlĭt īpsŭm.
heū. mĭsĕr. īndīgnē frātĕr ădēmptĕ mĭhĭ.
nūnc tămĕn īntĕrĕa haēc prīscō quaē mōrĕ părēntŭm
trādĭtă sūnt trīstī mūnĕre ăd īnfĕrĭās
āccĭpĕ frātērnō mūltūm mānāntĭă flētū.
ātque īn pērpĕtŭūm frātĕr ăue. ātquĕ uălē.

Multas per gentes et multa per aequora vectus
advenio has miseras, frater, ad inferias,
ut te postremo donarem munere mortis
et mutam nequiquam alloquerer cinerem.
Quandoquidem fortuna mihi tete abstulit ipsum.
Heu miser indigne frater adempte mihi,
nunc tamen interea haec, prisco quae more parentum
tradita sunt tristi munere ad inferias,
accipe fraterno multum manantia fletu,
atque in perpetuum, frater, ave atque vale.