cuī dōnō lĕpĭdūm nŏuūm lĭbēllŭm
ārĭdā mŏdŏ pūmĭce ēxpŏlītŭm.
Cōrnēlī tĭbĭ nāmquĕ tū sŏlēbās
mĕās ēsse ălĭquīd pŭtārĕ nūgās
iām tūm cum aūsŭs ĕs ūnŭs Ītălōrŭm
ōmne aēvūm trĭbŭs ēxplĭcārĕ cārtīs
dōctīs Iūppĭtĕr ēt lăbōrĭōsīs.
quāre hăbē tĭbĭ quīdquĭd hōc lĭbēllī
quālĕcūmquĕ, quŏd, ō pătrōnă vīrgō,
plūs ūnō mănĕāt pĕrēnnĕ saēclō.

Cui dono lepidum novum libellum
arida modo pumice expolitum?
Corneli, tibi: namque tu solebas
meas esse aliquid putare nugas.
Iam tum, cum ausus es unus Italorum
omne aevum tribus explicare cartis...
Doctis, Iuppiter, et laboriosis!
Quare habe tibi quidquid hoc libelli—
qualecumque, quod, o patrona virgo,
plus uno maneat perenne saeclo!