A Veranius, a chara na n-ae,
scoth an trí chéad míle díobh,
an bhfuilir tagtha abhaile chun na ndéithe teaghlaigh
is chun do dheartháireacha grámhara is do sheanmháithrín?
Taoi tagtha! Nach méanar domsa!
Chífead thú is gan máchail ort agus cloisfead thú
ag cur síos ar chríochaibh na Spáinneach, na gaiscí, na finte,
mar is nós leat agus nuair a tharraingeod chugam thú
an bpógfad na súile soilbhre sin agus na beola?
Ó nach iomaí duine suairc ar an saol seo,
cé atá níos sona, níos beannaithe ná mé?

Verani, omnibus e meis amicis
antistans mihi millibus trecentis,
venistine domum ad tuos penates
fratresque unanimos anumque matrem?
Venisti. O mihi nuntii beati!
Visam te incolumem audiamque Hiberum
narrantem loca, facta, nationes,
ut mos est tuus applicansque collum
iucundum os oculosque suaviabor?
O quantum est hominum beatiorum,
quid me laetius est beatiusve?