Mizera Katulo, ĉesu folparoli
kaj konsideru perditan kion vidas vi perditi.

Radiis iam sunoj blindigblanke por vi,
kiam vi venis al kie la knabino kondukis
ŝi amata per ni.

Tiom, kiom neniu amiĝos.

Kiam multaj amludoj okazis ti’,
kiujn vi volis, nek la knabino malvolis,
radiis vere sunoj blindigblanke por vi.

Nun ŝi ne volas plu:
Malvolu vi ankaŭ, senpotenco!
Nek ĉaskuri ŝin, kiu fuĝas, nek malfelice vivu,
sed persistu kun decidema menso, obstinu.

Adiaŭ, knabino. Katulo jam persistas,
kaj li ne petas vin, nek petos malvolantinon.
Sed vi suferos, kiam vi neniam petiĝos.

Fiknabino, ve vi, kia vivo restas vin?
Kiu vin aliros nun? Al kiu vi ŝajnos bela?
Kiun vi amos nun? Kies vi diros esti?
Kiun vi kisos? Por kiu vi mordos la lipojn?

Sed vi, Katulo, persistu firme decidinte.

Miser Catulle, desinas ineptire,
et quod vides perisse perditum ducas.
Fulsere quondam candidi tibi soles,
cum ventitabas quo puella ducebat
amata nobis quantum amabitur nulla.
Ibi illa multa cum iocosa fiebant,
quae tu volebas nec puella nolebat,
fulsere vere candidi tibi soles.
Nunc iam illa non vult: tu quoque impotens noli,
nec quae fugit sectare, nec miser vive,
sed obstinata mente perfer, obdura.
Vale puella, iam Catullus obdurat,
nec te requiret nec rogabit invitam.
At tu dolebis, cum rogaberis nulla.
Scelesta, uae te, quae tibi manet uita?
Quis nunc te adibit? cui videberis bella?
Quem nunc amabis? Cuius esse diceris?
Quem basiabis? Cui labella mordebis?
At tu, Catulle, destinatus obdura.