Cuirim mé féin agus gach is ionúin liom faoi do choimirce, a
Aurelius, agus iarraim gar ort go humhal,
má ba luachmhar riamh leat aon ní
is gur theastaigh uait é a choinneáil íonghlan slán,
cosain go modhúil mo gharsúinín,
ní ar an ngramaisc atá mé a rá - ní heagal liom
an plód ar a seachrán ar an tsráid
agus a gcúraimí féin orthu go léir -
le fírinne, tú fein is do bhod a scanraíonn mé,
scriostóir na mbuachaillí idir mhaith is olc.
Mar tugann tú cead a chinn do do shlat
chun do shástachta. Má bhíonn do bhod amuigh agat, sin sin.
Ach fág an maicín seo, impím ort, go humhal.
Mar má ligeann do bhréansmaointe is do mhianta gan srian duit,
a scraiste, coir mar sin a dhéanamh
agus feall a dhéanamh ormsa,
béarfaidh críoch lofa ort ambaist.
Ag geata oscailte na cathrach agus ceangal na gcúig gcaol ort
crústálfar thú le raidisí is le lannaigh.

Commendo tibi me ac meos amores,
Aureli. Veniam peto pudentem,
ut, si quicquam animo tuo cupisti,
quod castum expeteres et integellum,
conserves puerum mihi pudice,
non dico a populo -- nihil veremur
istos, qui in platea modo huc modo illuc
in re praetereunt sua occupati --
verum a te metuo tuoque pene
infesto pueris bonis malisque.
Quem tu qua lubet, ut lubet moveto
quantum vis, ubi erit foris paratum:
hunc unum excipio, ut puto, pudenter.
Quod si te mala mens furorque vecors.
In tantam impulerit, sceleste, culpam,
ut nostrum insidiis caput lacessas.
A tum te miserum malique fati!
Quem attractis pedibus patente porta
percurrent raphanique mugilesque.